Lekkokrytyka

Jak przewrotnie napisał Tyrmand, życie w komunizmie polega w jakiś sposób na niemożliwości życia . Myślę, że to spostrzeżenie odnosi się nie tylko do zjawiska i realiów, które opisuje, ale również do samej książki – Cywilizacji komunizmu. Pozycja ta zdaje się konstruować narrację wokół tego spostrzeżenia, próbując nie tylko przedstawić fakty zgodne z zacytowanym spostrzeżeniem, ale również ukazać podobną przewrotność.  Tyrmand, który szczerze pogardzał komunizmem, nie kryjąc własnych poglądów i uprzedzeń, napisał tę książkę, by pokazać, na czym naprawdę polega i w czym tkwi zło tego systemu, tłumacząc demokratycznemu Zachodowi jego istotę oraz wszystko to, co o nim stanowi. Uważnie obserwując jego przebieg oraz społeczeństwo, wysnuwa szereg spostrzeżeń i obserwacji, w jakiś sposób oddających realia, w których musiał żyć.  Cywilizacja komunizmu to książka, która traktując o komunizmie, o szarej, siermiężnej, trudnej, pozbawionej nadziei i manipulującej świadomością tudzież perc

Marcel Woźniak napisał książkę, która zdaje się przedstawiać takiego Tyrmanda, jakim był w rzeczywistości. Ukazuje tę postać w sposób obiektywny i z takiej perspektywy, która nie sili się na wydawanie wszechwiedzących sądów tudzież spostrzeżeń, a uwzględnia niejednoznaczność i respektuje trudności w jednoznacznym przedstawianiu pisarza, wynikające z wielu niewiadomych oraz tajemnic. Moja śmierć będzie taka, jak moje życie próbuje opowiedzieć historię życia Tyrmanda, które było pełne dwuznaczności oraz trudnych doświadczeń, wynikających nie tylko z prywatnych, związanych zarówno ze sprawami osobistymi, jak i kwestiami zawodowymi, zdarzeń, ale również z bardziej zewnętrznych, związanych z sytuacją polityczną, społeczną oraz kulturową. Marcel Woźniak, kreśląc losy pisarza, zahacza m.in. o szeroki rynek wydawniczy i kulturowy, ukazując rozmaite zależności między bohaterem książki a postaciami, instytucjami i postawami, które determinowały lub miały znaczenie w tamtych czasach. Rece

Elity intelektualne czy środowiska artystyczne to społeczności, o których czytanie – w moim przekonaniu – może być niezwykle inspirujące oraz motywujące. Przede wszystkim na płaszczyźnie samorozwoju oraz poszerzania wiedzy związanej ze sztuką, tworzeniem oraz wszystkim tym, co tożsame z postrzeganiem procesu twórczego. W cieniu paryskiej Kultury to książka, która ukazuje kilka zależności, kilka płaszczyzn, z których najciekawsze wydają się dwie. Po pierwsze, zróżnicowanie mentalności i wyobrażeń, roztaczanych zarówno po jednej, jak i drugiej stronie muru, powstałego w wyniku zimnej wojny. Obraz tej sytuacji, wymownej relacji, realizującej się w ramach kontaktu tych, którzy funkcjonowali i działali w myśli, że zachód, elity przebywające we Francji, nie tylko różnią się sposobem życia czy ideologiami, ale przede wszystkim wartościami czy postawami, które postrzegane były jako niepoprawne, złe. Wizja świata obcego, nieznanego, żyjącego jakby innym życiem, innymi prawami, podług innych

O dość ciekawym sposobie podchodzenia do wspomnień, takim, by wychodził poza ramy typowego snucia refleksji i wydobywania minionych wydarzeń, można by napisać niemało, przywołując wiele tytułów czy postaci. Franciszek Walicki we wspomnieniach Anioła Stróża mogłoby wpisywać się w zbiór pozycji, które podejmują się wspominania nieco inaczej, specyficznie, o czym mówi już sam tytuł. Tytułowe wspomnienia przywoływane są bowiem przez Anioła Stróża, który prowadzi narrację o swoim podopiecznym – Franciszku Walickim.  Książka ta ma charakter albumowy i prezentuje się – co pragnę podkreślić – niezwykle ładnie. Dołożono wszelkich starań, by jej wydanie przyniosło czytelnikowi poczucie satysfakcji i spełnienie potrzeb estetycznych. Została wydana w dużym formacie, w twardej oprawie, a jej wnętrze zdobią liczne ilustracje, fotografie oraz skany. Zaprezentowane zostają zdjęcia z różnych okresów życia Walickiego, związane zarówno z jego działalnością zawodową, jak i sferą bardziej prywatną – p

Mariusz Ziomecki napisał powieść kryminalną, która prezentuje dość pokrętną historię przestępstw, za którymi stoją rozmaite przekręty i wojny polityczne, pokazujące, jak zagmatwanym i brudnym środowiskiem są sfery polityczne. Ukazuje zdarzenia, które rzeczywiście mogły się wydarzyć, które nie byłyby dla nas zaskoczeniem. Autor kreuje taką opowieść, która brzmi realistycznie, gdyż podporządkowana jest takim zachowaniom i postawom, które są tożsame z tym, co znamy, do czego przywykliśmy, obserwując współczesną rzeczywistość.  Umierasz i cię nie ma to książka, która przedstawia losy dwóch nieaktywnych, emerytowanych gliniarzy – byłej policyjnej psycholog oraz byłego śledczego z wydziału zabójstw. Postawiwszy własne bezpieczeństwo finansowe na jedną kartę, przeprowadzili się nad Zalew Zegrzyński, nad którym powoli wznosili niewielki pensjonat, mający zapewnić nie tylko materialne zabezpieczenie na lata, ale również niezmierzony spokój i stabilność. Wizja błogiego życia zaczyna okazywa

Wśród książek, które traktujemy jako przepustkę do przeszłości, do świata na poły wybrzmiałego, znajduje się niemało pozycji, które oprócz zatopienia nas w tym, co minione, oferują znacznie więcej – głębokie przeżycie ukazywanej rzeczywistości i wydarzeń, które miały w niej miejsce. Książka Janiny Lesiak, Dobrawa pisze cv , to właśnie tego typu wydawnictwo – zajmuje się  tym, co obiektywne, czyli historycznymi wydarzeniami, a przy tym subiektywnymi odczuciami, wewnętrznym życiem tytułowej bohaterki. Dobrawa  Przemyślidka, córka czeskiego księcia Bolesława Srogiego, żona Mieszka I, matka Bolesława Chrobrego oraz Świetosławy, to postać, która trwale zapisała się w pamięci potomnych. Średniowieczni kronikarze przypisali jej nakłonienie męża, księcia Polskiego z dynastii Piastów, do przyjęcia chrztu w 966, a jako władczyni została nazwana Matką Chrzestną Polaków. Wydała na świat pierwszego króla Polski oraz królową Szwecji i Dani. W książce Janiny Lesiak wydarzenia z życia Dobrawy, kt