Lekkokrytyka

Ksawery Downar – główny bohater recenzowanej książki – to wybitna postać sceny politycznej, ciesząca się niebywałą popularnością i poparciem społecznym. Przyszłe wybory prezydenckie mają należeć do niego – przewiduje się, że właśnie on obejmie to stanowisko, stanie się głową państwa. W dniu ogłoszenia kandydatury władze partii, z której Ksawery się wywodzi, dostają dokumenty, które dyskwalifikują go jako osobę ubiegającą się o stanowisko prezydenta. Na jaw wychodzą informację, według których Downar był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa PRL, zwerbowanym wskutek akcji "Hiacynt". Bohater – obawiając się o przyszłość – rozpaczliwie poszukuje osoby, która dostarczyła kompromitujące informacje, zmierzając się z niechlubną przeszłością i niewygodną prawdą. Różowe kartoteki to książka przedstawiająca niebywale krótką historię upadku. Upadku, który staje się owocem, zwieńczeniem życia wbrew sobie, własnej naturze i prawdziwemu obliczu, skrywanemu przez lata. Losy Ks

Wszystko zaczęło się od rubryk "Książki nadesłane" – znajdujących się w każdym piśmie literackim – w których próżno szukać było pozycji wspomnieniowych, monografii, antologii, leksykonów, książek popularnonaukowych oraz poradników. Wychodząc na przekór tej sytuacji, uważając czytanie za najpiękniejszą zabawę, jaką ludzkość sobie wymyśliła, Wisława Szymborka rozpoczęła regularne pisanie felietonów – choć początkowo zamierzała pisać recenzje – dotyczących książek pominiętych i zapomnianych przez recenzentów, a docenianych i kupowanych przez czytelników.  W tytule recenzowanej książki nie bez przyczyny pojawia się wyraz "wszystkie", gdyż stanowi kompletny zbiór felietonów Szymborskiej, zawierający każdy znany tekst. Jest to pierwsza pozycja, która prezentuje wszystkie Lektury nadobowiązkowe , liczące 562 teksty. Pierwszy z nich pojawił się 11 czerwca 1967 roku w "Życiu literackim", stanowiąc opozycję do Lektur obowiązkowych, w których uniwersyteccy bada

Akcja powieści toczy się dwutorowo: z perspektywy Laii – wstępującej w podziemne szeregi buntowników, stającej się niewolnicą komendantki, kobiety zarządzającej Akademią na Czarnym Klifie – oraz Eliasa, ucznia, przyszłego żołnierza Imperium. Drogi życiowe tych bohaterów konsolidują się, prowadząc ich do zatrważających wydarzeń i sytuacji. Ona – walcząca w imię swojego brata, zatrzymanego za zdradę – i on – przewartościowujący swoje życie – stworzą duet, który odmieni nie tylko ich życie, ale również wielu osób. Imperium ognia ujmuje przede wszystkim niebywale dobrze skrojonym wątkiem obyczajowym, który właściwie dominuje w całej powieści. Bohaterowie zostają ukazani w pełnej krasie, sportretowano ich naturę w sposób niezwykle dogłębny i szeroki, ukazujący wszystko to, co determinuje ich postępowanie i losy. Nie sposób większości z nich jednoznacznie podzielić na prawych i lewych, dobrych i złych, gdyż ich negatywne cechy w ostatecznym rozrachunku zostają przyćmione prze

Religie przez wieki obrosły mistycyzmem i enigmatycznością. To, co stanowi ich fundament, namacalną relację z Bogiem, podstawę praktykowania, nierzadko jest trudne do pojęcia, a jeszcze częściej mylone bądź źle odczytywane.  Zmierzyć wiarę. Dlaczego wiara góry przenosi i skąd się bierze przedstawia wiele elementów wiary – takich jak modlitwa, wstawiennictwa, objawienia czy cudy – naukowo tłumacząc ich istotę, stawiając w prawdziwym świetle. W zależności od wyznawanych światopoglądów i idei różne zjawiska tłumaczy się inaczej. Jedni przypisują pewnym wydarzeniom miano cudu, drudzy widzą w nich wyłącznie zbieg okoliczności lub działanie organizmu. Jedni wierzą w modlitwy wstawiennicze, inni przypisują ich rzekomym owocom efekt placebo. Jedni upatrują w medytacji sposób na szczęśliwe życie, inni nie dostrzegają w niej żadnych mistycznych przeżyć. Urlich Schnabel recenzowaną książką odpowiada na wiele pytań oraz rozjaśnia niejasności i tajemnice, jakie wytworzyły się wokół wiary, prz

Źródło Procedura to powieść wielowymiarowa, w której treść i forma stanowią jedność. Rzecz traktuje w sposób szeroki o istocie tworzenia, przedstawiając jednocześnie równie dogłębnie tragizm życia głównego bohatera. Książkę można podzielić na trzy części, z czego dwie pierwsze – dotyczące stwarzania, tworzenia oraz losów pewnego człowieka, co zobowiązał się stworzyć gnoma – stanowią swoiste preludium, wigilię ostatecznej opowieści. Przedstawiona historia stanowi wymowną esencję ludzkiego życia, jako toczącego się dwojako: drogą zewnętrzną oraz wewnętrzną. Te dwie płaszczyzny, choć budujące jedną osobowość, jednego człowieka, nie zawsze idą w parze, jednym stałym krokiem. Niekiedy – jak u bohatera Procedury  – rozchodzą się, generując osobę rozbitą, o dualnych przeżyciach, których społeczno–materialny stan przeczy własnej samoocenie, emocjonalnemu i psychicznemu poczuciu. Harry Mulisch kreuje bohaterów ciekawych, zróżnicowanych, o interesującej psychice, trudnych do jednoznaczn

Zakończenie II wojny światowej doprowadziło nie tylko do ukształtowania się nowego ładu na świecie, ale również zapoczątkowania pewnych procesów i wydarzeń, które dziś traktowane są jako tajemnice, na które spuszczane są zasłony milczenia. Annie Jacobsen jest dziennikarką oraz autorką książki Area 51, która przez wiele tygodni gościła na listach bestsellerów, stając się międzynarodowym hitem wydawniczym. Zajmuje się przede wszystkim sprawami dotyczącymi broni, wojny oraz bezpieczeństwa narodowego. Operacja Paperclip przedstawia historię niemieckich zbrodniarzy wojennych – naukowców, chemików, lekarzy, fizyków – którzy w końcowym okresie II wojny światowej, za sprawą tajnych operacji amerykańskich służb specjalnych, trafiły do USA. Tam – wykorzystując zebraną wiedzę, opracowane techniki oraz nabyte umiejętności – rozpoczynali pracę dla Stanów Zjednoczonych, biorąc tym udział w wyścigu militarnym ze Związkiem Radzieckim. To, co przede wszystkim stanowiło o potędze III Rzeszy, to za

Dwaj Panowie to zbiór korespondencji, jaka miała miejsce prze okres czterech lat, ponad dekadę temu, między dwoma przyjaciółmi: Janem Nowickim i Piotrem Skrzyneckim. Listy te – niegdyś publikowane na łamach Przekroju – trafiając dziś w ręce czytelników, wciąż zachwycają i intrygują treścią. Recenzowana książka to pozycja szczególna. Listy w niej zebrane pochodzą z dwóch różnych płaszczyzn: profanum – z której pisze autor, Jan Nowicki, oraz sacrum, z której koresponduje przyjaciel pisarza, Piotr Skrzynecki. Można spostrzec więcej: listy pochodzą z dwóch różnych nieprzystających do siebie światów; kontrastujących wręcz. Jedne wysyłane są z naszej ziemskiej rzeczywistości, drugie z nieba. Jedne dotyczą spraw bieżących, drugie spisywane są wśród aniołów oraz pozaziemskich zjawisk. Autorem – zarówno nadawcą, jak i adresatem – jest dokładnie ta sama osoba, choć nazwiska na kopertach stanowią inaczej. O co zatem chodzi? O tęsknotę. Po śmierci Piotra Skrzyneckiego, która miała miejsce w r

Sztuką jest napisać książkę historyczną, która nie tylko stanowiłaby źródło informacji, ale również emocji. Wiesławowi Adamczykowi – głównemu autorowi recenzowanej pozycji (obok Barbary Dominiczak i Ewy Ledóchowicz) – udało się to. Narracją omawianego tomu – głosem młodych ludzi – opowiada historię, która przede wszystkim wzrusza. Historię dzieci, które w czasie II wojny światowej zostały deportowane w głąb Związku Radzieckiego. Kwiaty polskie na wygnaniu to fascynujący portret świadomości ludzkiej, dotyczący problemów, jakimi są zsyłki, wojna oraz tułaczka po świecie. Z racji tego, że bohaterami zebranych opowieści są dzieci – na podstawie ich pamiętników, rysunków, wierszy oraz wpisów poznajemy omawianie zagadnienia – wyłaniający obraz cechuje iście dziecięce, choć nie infantylne, podejście: ze strachem miesza się naiwność, ze złem dobroć, z niewiedzą nadzieja, z krzywdzą niezrozumienie. Mamy do czynienia ze wstrząsającymi obrazami rozstań, rozdzielań rodziny, porzucania znanego ś