Lekkokrytyka

Ed Stafford, były kapitan armii brytyjskiej, kontra samotność , walka o przetrwanie oraz dzicz, czyli sześcdziesięciodniowy pobyt na bezludnej wyspie Olorua na Oceanie Spokojnym. Książka, o której traktuje ta recenzja, to zbiór zapisków, pamiętnik z tej wyprawy, traktujący o wszystkich znojach, wydarzeniach i spostrzeżeniach, które towarzyszyły niebezpiecznym i wymagającym walkom z naturą oraz samym sobą. Poza cywilizacją to książka, którą odczytywać możemy nie tylko w kategoriach zapisu dotyczącego przetrwania, ale również jako swoisty wyraz tego, czym jest oderwanie od cywilizacji, tytułowe bycie poza nią. Okres, który autor spędził w przedstawianym miejscu, to z jednej strony czas świadomego i planowanego wyautowania od znanej, zdającej się mieć monopol, rzeczywistości, na rzecz zupełnie innej, tak mocno stojącej w kontrze. To swoista ucieczka, oderwanie się od dogmatu, od czegoś, w co – jako współcześni – jesteśmy wrośnięci, w coś, co nie tylko jest nam obce, ale tak szerok

Mierzenie się ze zjawiskami, które znaczenie przekraczają nasze percepcje i możliwości jednoznacznego udowodnienia, stanowią swego rodzaju podziemie nauki, obszar badań, który w sposób trwały wyklucza niektóre płaszczyzny z jego głównego nurtu. Związek ducha i materii. Naukowe dowody na istnienie rzeczywistości równoległych odważnie penetruje jeden z takich tematów, zajmując się duchem – integralną częścią człowieczeństwa, której od początku istnienia ludzie przypisują ogromne znaczenie. Dr Danuta Adamska-Rutkowska napisała książkę, która dotyczy poważnego tematu, który, choć powszechny i głęboko zakorzeniony w naszej codzienności, ze względu na jego nieuchwytność i niemożność jednoznacznego zdefiniowania, zdaje się pomijanym. Mowa oczywiście o duszy, o tym, co na podstawie wielu systemów filozoficznych, wierzeń czy religii stanowi podstawę istnienia, najważniejszą składową człowieka. Badaczka rozpatruje ten temat z wielu perspektyw, podchodząc do niego zarówno z czysto naukowego pu

Dickens Maleńką Dorrit sportretował wielką miłość córki do ojca. Miłość, dla której możliwe jest nie tylko poświęcenie, ale absolutne wycofanie, pozwalające na poświęcenie własnego życia, własnych dóbr, na rzecz rodziciela. Wilkie Collins, powieścią Córki niczyje, kreśli podobny obraz, jednak jego bohaterowie – z naciskiem na jedną z tytułowych córek – choć postępują w sposób mający nieść dobro rodzinie, jawią się zupełnie inaczej. Oprócz miłości i poświęcenia, które motywują ich działania, przepełnieni są gamą negatywnych emocji, które determinują zachowania oraz postawy, które trudno jednoznacznie ocenić.  Rzeczywistość, w której zastajemy bohaterów powieści – Magdalen i Norę Vanstone – jawi się jako idylliczna. Ich życie zdaje się przypominać życie nieco odrealnione, realizujące się na zupełnie innej – mniej ziemskiej – płaszczyźnie, niż innych. Mieszkają w pięknej, ze wszech miar dogodnej, posiadłości, którą dzielą ze wspaniałymi rodzicami, wykazującymi wielką troskę, zaintere

Na wstępie muszę zaznaczyć, że obawiałem się spotkania z recenzowaną książką, gdyż nosiłem w sobie dużą wątpliwość, czy jest to pozycja, która została napisana rzetelnie, niosąc podparte obserwacjami i badaniami spostrzeżenia, czy wydawnictwo, które napisano nagle, na raz, w związku z wydarzeniami, które w ostatnim czasie wstrząsnęły opinią publiczną. Gdy w końcu przemogłem lęki i zasiadłem do lektury, szybko nabrałem przekonania, że jest to książka, która zajmuje się omawianym zagadnieniem zupełnie na poważnie i jak najbardziej rzetelnie.  Pokolenie dżihadu pozwala przede wszystkim zrozumieć zjawisko, jakim jest tzw. Państwo Islamskie. Książka nakreśla to zagadnienie w sposób niezwykle pełny, szeroki, ukazując rozmaite zależności i prawdy z różnych perspektyw. Dostajemy zarówno obraz tego, co realizuje się wewnątrz, jak i tego, co na zewnątrz. I dotyczy to nie tylko samego ISIS – jako organizacji – ale również wszystkiego tego, co jest w jakimś stopniu związane z rzekomą walką w

Literat to powieść tajemnicza. Owa enigmatyczność realizuje się na wielu poziomach, gdyż na przykład zupełnie nie wiadomo, kto mógłby być mordercą – ze względu na brak jakichkolwiek śladów. Morderstwa jednak sekretem nie są, gdyż sam przestępca – jakże wyraźnie – akcentuje dokonane przez siebie zbrodnie, zostawiając w miejscach publicznych własne ofiary, na przykład w postaci.... mumii. By uchronić mieszkańców przed kolejnymi atakami seryjnego mordercy, a także rozwiązać intrygującą sprawę, wszelkich starań dokładają lokalni śledczy, chwytając się wszystkich możliwych punktów zaczepiania oraz alternatyw, które z czasem zaczynają przynosić wymierne informacje.   Agnieszka Pruska napisała książkę, która w istocie kuluje. Prezentuje bowiem historię, której nie tylko treść, ale i forma stanowią o najbardziej powierzchownym postrzeganiu powieści kryminalnej. Wszystko to, co potrzebne, by w stopniu najmniejszym stworzyć aurę kryminału, czyli przestępstwo, poszukujących rozwiązania oraz

Człowiek z parawanem to książka wspominkowa, którą czyta się w przekonaniu, że wysłuchuje się ciekawej opowieści kogoś, z kim rozmawia się przy kawie. To opowieści, które zostały poprowadzone w sposób przystępny i miły czytelnikowi, co sprawia, że przyswaja się je tak, jakby wysłuchiwało się ich od kogoś, kogo dobrze znamy. Autor obrazuje własne przeżycia tak barwnie i tak płynnie, że czytając nie sposób nie spostrzec nie tylko faktu, jak szybko przyswajamy kolejne strony, ale przede wszystkim swobody, z którą poruszamy się po świecie przedstawianym przez Andrzeja Strzeleckiego. A jest, że tak powiem, po czym się przemieszać. Zdecydowanie. Płaszczyzn, sytuacji, wydarzeń i miejsc, którymi stoi rzeczywistość recenzowanej pozycji, a także ludzie, którzy o niej świadczą, jest dużo. Bardzo dużo. To niewyczerpalne źródło historii, anegdot i przeżyć, którymi żyje nie tylko autor, ukazując jakiś wycinek swojego życia, ale również świat kultury, sztuki, teatru, który możemy poznać, z nieco inn