Lekkokrytyka

Na wstępie – im szybciej, tym lepiej, stąd decyzja, by napisać o tym już w pierwszym zdaniu – należy zaznaczyć, że nie jest to powieść wyłącznie dla kobiet , nie jest to bynajmniej żadne czytadło . Piszę o tym, gdyż ja, zwiedziony ogólnym wrażeniem, pomyślałem po lekturze pierwszych stron, że wtopiłem, że trafiłem na taką książkę, która z pewnością nie jest dla mnie. I, proszę państwa, myliłem się. Myliłem, bo Pani mnie z kimś pomyliła Ilony Łepkowskiej to szalenie intrygująca opowieść dla wszystkich – niezależnie od płci, literackich preferencji. To porywająca i wymowna książka o błędnych przekonaniach wynikających z obserwacji ludzi mediów – aktorów, piosenkarzy, dziennikarzy. Joanna, główna bohaterka powieści, prowadzi zwyczajne życie. Zmaga się z problemami finansowymi, samotnie wychowując córkę oraz bezskutecznie domagając się alimentów od byłego męża. Pracuje jako tłumacz z języka włoskiego. Trafia na plan startującego programu telewizyjnego, gdzie wykorzystuje swoje językow

W Ciechanowie, mieście, w którym mieszka i pracuje Konrad Rowicki, dochodzi do tajemniczej śmierci – samobójstwo popełnia nastoletnia Jowita Dudek, córka wiceprezydenta miasta. Dochodzenie w tej sprawie – zgodnie z zaleceniami góry, przełożonych – ma zostać jak najszybciej zamknięte. Sprzeciwia się temu główny bohater, który nie wierzy w oficjalną wersję. Pragnie odkryć prawdę, gdyż dostrzega analogię do tajemniczych samobójstw z przeszłości. Rozpoczyna prywatne śledztwo, które staje w kontrze nie tylko do decyzji zwierzchników, ale przede wszystkim ludzi, którym zależy, by nikt nie grzebał w tym, co było dotąd niewyjaśnione. Zginę bez Ciebie to pod wieloma względami typowy, schematyczny wręcz kryminał. Mamy do czynienia z niejasnym śledztwem, w którym ktoś uparcie szuka, a inni za wszelką cenę próbują uniemożliwić poznanie prawdy, odwieść od szlaku, który prowadzi do rozwiązania zagadki. Osobą, która z impetem rozwiązuje niejasności, łączy fakty, poszukując winowajców, jest Konra

Dwa określenia, w których mógłbym zamknąć swoją opinię na temat Maleńkiej Dorrit to prostota i wymowność. To słowa, które najpełniej ujmują to, co sądzę o powieści Dickensa. Odzwierciedlają całą siłę, która bije z tego utworu, która sprawia, że lektura pozostaje niezapomnianą, wyjątkową. To jedna z tych książek, które niosą olbrzymi przekaz, które uzmysławiają pewne wartości, uwypuklają istotne prawidła. Dickens popełnił powieść niewątpliwie wielką. Taką, w której postacie są charakterystyczne, reprezentujące coś znacznie więcej, niż zbiór cech czy zachowań, które nadaje na potrzeby utworu autor. To bohaterowie z jednej strony mocno osadzeni w przedstawianej rzeczywistości, a z drugiej zawieszeni gdzieś poza nią – wśród nas. To osobowości, które reprezentują coś znamiennego i prawdziwego, co pozwala dostrzec pewne zjawiska w świecie, w którym żyjemy. Pogrążając się w lekturze Maleńkiej Dorrit, zanurzamy się w patchworku utkanym z dwóch, jakże skrajnych, realiów: tytułowej Dorrit,

Idiota to powieść wielka. Nie tylko ze względu na liczbę stron i rozmiar fabularny, ale przede wszystkim na obrazy, jakie kreuje. To utwór nadzwyczajnie złożony, utkany z tego wszystkiego, czego świadomy czytelnik może oczekiwać, czego może pragnąć. Dostojewski przedstawia odbiorcy rozmaite prawidła, które stanowią zarówno o naszym świecie, tajemniczej Rosji, jak i o nas samych. Wyciąga z wnętrza człowieka wszystko to, co o nim stanowi, co nim kieruje tudzież wpływa na decyzje, jakie podejmuje, oraz na postawy, które zajmuje. To utwór bogaty w portrety psychologiczne, umożliwiający dokładnie i długotrwałe przyglądanie się poszczególnym bohaterom, skłaniające do wysnuwania spostrzeżeń, tez i myśli, których świadomość ewidentnie ubogaca czytelnika. To książka wymierna i ważna – intryguje, rozwija, pochłania, zmusza do refleksji. Wszystkie potrzeby, jakie lektura może spełnić, zostają przez nią zrealizowane.  Dostojewski kreuje postacie, które zachwycają jednostkowością – wyrazistoś

Obraz życia na wsi intryguje. Interesuje mnie na tyle intensywnie, że niekiedy jestem w stanie zaryzykować lekturę miałkiej historii, napisanej pod znak tkliwych, romantycznych wątków lub opowieści o tym, jak jakaś biedna dziewczyna chce się wyrwać z rodzinnej miejscowości, wyjechać do miasta wielkiego i obcego. Nie inaczej było w przypadku powieści Wiesławy Maciejak A życie się toczy , po którą sięgnąłem ze względu na panoramę życia na wsi, prowincjonalnej mentalności, godząc się na to, że mogę dostać opowieść, która niekoniecznie mnie interesuje. To, co najbardziej ujęło mnie w lekturze A życie się toczy , to niezwykle szeroka, dokładna i wielopłaszczyznowa panorama wsi, jako świata, który rządzi się własnymi prawami, który definiowany i determinowany jest na podstawie własnych, jakże odrębnych, zasad oraz prawideł. To wizja w pewnym sensie mitologiczna, gdyż stanowi o rzeczywistości, którą przedstawia, jak o dogmacie, racji, która jest oczywista i jedyna. Autorka roztacza przed

Helena Kowalik proponuje czytelnikowi obszerny zbiór krótkich reportaży. Reportaży wstrząsających, gdyż ukazujących w pełni okrucieństwo, którego jest w stanie dopuścić się człowiek. Są to historie przerażające, ukazane w sposób pełny i prosty. Autorka na warsztat bierze wydarzenia, których wspólnym punktem jest miłość – niestety taka, która pozbawiona jest happy endu. Miłość zwieńczona strachem, krwią i skomplikowanym procesem. Recenzowana książka przedstawia szerokie spektrum okrucieństw tudzież krzywd, które spotkały ludzi w związkach. To sytuacje, w których jedna ze stron – nierzadko żyjąca w mylnym przeświadczeniu co do osoby, z którą przeżyła jakiś okres – doznaje niewyobrażalnego cierpienia, zazwyczaj odbierającego to, co najcenniejsze – życie. To pozycja, w której uwypuklają się wszystkie chore, prowadzące do klęsk emocje i postawy, takie jak niezmierna zazdrość czy przekonanie, że można decydować o życiu drugiej osoby. Właśnie, decydowanie. To chyba słowo klucz, gdyż boha

Źródło Anna Arno popełniła książkę, której lektura obcuje w przeżywanie i przyswajanie najszlachetniejszych treści, jakie mogą powstać w oparciu o życie artysty. Jest to bowiem pozycja, w której przeplatają się wszystkie elementy, wszystkie płaszczyzny życia malarki, tworzące integralną całość, ujawniającą się nie tylko w postawach życiowych, ale przede wszystkim w sztuce. Jaka szkoda. Krótkie życie Pauli Modersohn-Becker to niezwykły wgląd w twórczość artystki, rozumiany nie tylko jako motywowany życiem osobistym odbiór spuścizny, ale analiza powodów, wpływów, pragnień i bodźców, które wpłynęły na jej istotę. Lektura recenzowanego wydawnictwa tak naprawdę pozwala na głębokie wejrzenie w świadomość i mentalność artystyczną, umożliwiające nie tylko bliższe, owocniejsze poznanie bohaterki książki, ale przede wszystkim pełniejsze zrozumienie obrazów, które po sobie zostawiła. To pod tym względem pozycja zupełnie wyjątkowa i szalenie intrygująca, realizująca się nie jako biografia czy

Źródło Maria Skłodowska-Curie. Złodziejka mężów, życie i miłości to książka, której lektura pasjonuje. Pasjonuje, gdyż prowadzi czytelnika wieloma drogami przez życie i świat bohaterki, o której traktuje. Ukazuje wszystko to, co stanowiło o noblistce, a także te płaszczyzny jej osobowości i życia, które doprowadziły ją do poszczególnych sytuacji bądź postaw. To książka pod tym względem obszerna i niezwykle merytoryczna, dostarczająca czytelnikowi nie tylko konkretnych, poszczególnych, wyraźnych informacji, ale przede wszystkim nakreślająca życie Marii Skłodowskiej-Curie nie jako ciąg wydarzeń tudzież faktów, ale jako rozległą panoramę – oczywistą i zrozumiałą, gdy spojrzy się na nią szerzej; być może niejasną, gdy potraktuje się ją wyrywkowo. To wydawnictwo, którym zainteresować powinni się wszyscy Ci, dla których nie tyle kariera naukowa, ile cała postać noblistki jawi się jako intrygująca. Zapewniam – taka jest. Iwona Kienzler zajmuje się wieloma dziedzinami życia noblistki,