196. Bronisław Grąbczewski "Podróże po Azji Środkowej. Pamir i Hindukusz"

Źródło

Podróże po Azji Środkowej. Pamir i Hindukusz to książka, która oprócz walorów stricte rozrywkowych, niesie coś znacznie wymowniejszego, wartego uwagi – wiedzę. I nie tylko tę, która pozwala – za sprawą obserwacji – zrozumieć innych, inne kultury, rzeczywistość i prawidła, które stanowią o nas samych, ale przede wszystkim podejrzeć, przenosząc się w czasie, świat, który już nie istnieje. To niezwykle frapująca i głęboka wyprawa do miejsc zastanych przez autora, do ludzi przezeń poznanych, do społeczności i obszarów, które czytelnik poznaje bezpośrednio – z poczuciem współtworzenia opisywanej wyprawy.

Bronisław Grąbczewski jest bowiem bardzo wnikliwym obserwatorem, zainteresowanym wieloma płaszczyznami podróżowania. Opisuje zarówno to, co widzi, przemieszczając się – przyrodę, krajobraz – jak i to, co stanowi wyraz obserwacji socjologicznych. Zajmują go zwyczaje, zachowania i postępowania ludzi napotkanych, a także ich wygląd tudzież miejsca, w których żyją. Poświęca dużo uwagi osadom oraz sposobom ich funkcjonowania. Przygląda się metodom uprawy ziemi, wyglądom domów i świątyń – tak jak w wypadku opisów kandżuckiej osady – oraz wierzeniom. Grąbczewski przeżywa swoją podróż niezwykle świadomie i dogłębnie – odbywa ją uważnie i dostrzega wszystko to, co stanowi o przemierzanych regionach.

Podróże po Azji Środkowej to również bogate źródło informacji o tym, jak się kiedyś podróżowało, o wszelkich niebezpieczeństwach i koniecznościach, do których trzeba było się dostosowywać, chcąc zorganizować wyprawę. Mowa między innymi o formalnościach, o których wspomina Bronisław Grąbczewski, a także o tych wydarzeniach, które determinowały i definiowały wyprawy. To opisy codziennej podróży, poszukiwań miejsca do postoju, pokonywania kolejnych etapów i wyznaczania następnych celów, korespondencyjnego kontaktowania się z istotnymi osobami oraz zagrożeń, które nie tylko mogły spotkać podróżujących, ale które często miały miejsce.

Lektura recenzowanej książki to również niebywała okazja do zagłębiania się w urodzie i przyrodzie opisywanych miejsc. Autor stosuje lapidarne, choć merytoryczne i obrazowe opisy, traktujące między innymi o rzekach, jeziorach, górach, faunie i florze, przedstawiające nie tylko ich piękno tudzież wyjątkowość, ale również znaczenie i unikalne powiązanie z danym miejscem.

Obcowanie z Podróżami po Azji Środkowej niewątpliwie umila – a być może i przenosi na zupełnie inny, bardziej szlachetny i wyjątkowy poziom – wydanie. To pozycja, której właściwości fizyczne zachwycają od pierwszego spotkania. Książka została niezwykle gustownie, choć oszczędnie, wydana. Okładka – twarda, gruba, z wysokiej jakości papieru, grzbiet książki materiałowy, a wnętrze – jakże istotne – zachwycające wysokiej jakości, śliskim papierem. Nie jestem drukarzem, nie zajmuję się więc książkami od tej technicznej, namacalnej strony, nie mogę więc w sposób profesjonalny ubrać w słowa tego, co czuję, dzierżąc tę książkę, jednak – proszę mi wierzyć – publikacja zdecydowanie zachwyca.

Zapiski Bronisława Grąbczewskiego to cudowny patchwork z podróży, utkany wszystkim tym, co podczas wyprawy warto zanotować, zapamiętać, zostawić w sobie na dłużej. To pozycja, której lektura przebiega na wielu polach, przynosząc czytelnikowi wnikliwe obserwacje, spostrzeżenia i wymierną wiedzę, podaną w sposób przejrzysty. Wszystko, co stanowi o Podróżach po Azji Środkowej, zachwyca – zarówno treść, jak i jej fizyczność. Polecam.

5/6

Za książkę serdecznie dziękuję portalowi Sztukater.